ارتودنسی کودکان و ارتودنسی پیشگیری

رشد دندان ها و برقراری نظم بین آنها

رشد دندان های شیری از سنین حدود شش ماهگی آغاز می شود و به طور طبیعی در حدود سه سالگی داخل اکلوژن کامل شکل می گیرد. البته میانگین سنی رشد دندان ها متغیر است. به نظر می رسد بین دختران و پسران تفاوت چشمگیری در سن بیرون آمدن دندان های شیری وجود ندارد. نخستین دندان هایی که بیرون می آیند و تماس های اکلوزال را تشکیل می دهند دندان های جلوی دهان هستند.

که به صورت ایده آل وضعیت اکلوزال را شکل می دهند که عمودی تر از دندان های دائمی جلوی دهان هستند، با یک اوربایت قدامی عمیق تر. دندان های جلوی فک پایین در این شرایط با منطقه سینگولوم (برجستگی بزرگ و کاملاً گرد واقع شده در سطح لینگوال دندان ها) دندان های جلوی فک بالا در قسمت مرکزی اکلوژن تماس بیشتری دارند. بین دندان های شیری جلوی دهان فاصله وجود دارد.

پس از بیرون آمدن دندان های جلو، نخستین دندان های مولر شیری داخل اکلوژل جای می گیرند. این دندان ها تماس های اکلوزال را می گیرند تا جایی که دندان های مولر فک پایین نسبت به دندان های مولر فک بالا کمی رو به جلو متمایل هستند. آخرین دندان هایی که در دوره رشد دندان های شیری داخل اکلوژن جای می گیرند دندان های مولر دوم هستند. این دندان ها با فاصله اندکی از دندان های مولر اول بیرون می آیند.

اما این فاصله با حرکت رو به جلوی دندان های مولر دوم به سرعت بسته می شود، که وضعیتی می گیرد که سطوح دیستال دندان های مولر دوم فک بالا و پایین در یک سطح عمودی در اکلوژن قرار می گیرند. بنابراین، برخی ویژگی های خاص یک اکلوژن “ایده آل” دندان های شیری، وقتی کامل بیرون می آیند می توانند به قرار زیر تعریف شوند:

• فاصله بین دندان های جلو.
• فاصله مزیال نسبت به دندان های نیش فک بالا و دیستال نسبت به دندان های نیش فک پایین، که درون آن دندان های نیش مقابل جای می گیرند.
• وضعیت عمودی دندان های جلو، با دندان های جلوی فک پایین که سینگولوم دندان های فک بالا را لمس می کنند.
• سطوح دیستال دندان های مولر دوم شیری فک های بالا و پایین در یک سطح عمودی قرار دارند.

ارتودنسی مداخله گر

از سن حدود 6 سالگی به بعد، دندان های دائمی جایگزین دندان های شیری می شوند. دندان های جلو، نیش ها، و دندان های مولر شیری با دندان های جلو، نیش ها، دندان های پرمولر جایگزین می شوند و دندان های مولر دائمی به عنوان دندان های اضافی بیرون می آیند. تفاوت هایی بین اندازه دندان های شیری و دائمی وجود دارد که جایگزین آنها می شوند.

دندان های جلو و نیش دائمی معمولاً بزرگ تر از دندان های شیری خود هستند، و دندان های پرمولر معمولاً کوچکتر از دندان های مولر شیری معادل خود هستند. مطالعات حاکی از این هستند که تفاوت کلی در اندازه دو سری دندان های شیری و دائمی، چندان زیاد نیست و به طور میانگین حدود 3 میلی متر در دندان های فک بالا و کمتر از 1 میلی متر در دندان های فک پایین است.

با این حال، تناسبی قوی بین اندازه دندان های شیری و دندان های دائمی وجود دارد. رابطه بین فک ها با یکدیگر تأثیر زیادی روی رابطه قوس های دندانی با یکدیگر خواهد داشت. رابطه بین فک ها با یکدیگر در هر سه مرحله نیز می تواند متفاوت باشد، و تفاوت در هر مرحله می تواند روی اکلوژن دندان ها تأثیر بگذارد. رابطه موقعیتی قدامی-خلفی بخش های پایه ای فک های بالا و پایین نسبت به یکدیگر، با دندان های در اکلوژن تحت عنوان ارتباط اسکلتی شناخته می شود. که گاهی اوقات رابطه پایه دندانی، یا الگوی اسکلتی نامیده می شود. ارتباط اسکلتی به صورت زیر دسته بندی می شود:

کلاس 1- که در آن فک ها بهترین رابطه قدامی- خلفی ایده آل خود در اکلوژن را دارند. (حالت نرمال)

کلاس 2- که در آن فک پایین در اکلوژن خیلی عقب تر از فک بالا در الگوی اسکلتی کلاس 1 قرار می گیرد.

کلاس 3- که در آن فک پایین در اکلوژن خیلی جلوتر از فک بالا در الگوی اسکلتی کلاس 1 قرار می گیرد.

بعلاوه، دندان ها درون محیط فعالیت های عملکردی بیرون می آیند که تحت مدیریت ماهیچه هایی هستند که عمل جویدن را انجام می دهند، ماهیچه های زبان و ماهیچه های صورت. ماهیچه های زبان، لب ها، و گونه ها در هدایت دندان ها به موقعیت نهایی آنها نقش حیاتی دارند و تفاوت در شکل و عملکرد ماهیچه ها می تواند روی وضعیت و اکلوژن دندان ها تأثیر بگذارد.

بعلاوه، برخی عوامل دندانی و موضعی می توانند روی رشد اکلوژن تأثیر گذار باشند. این عوامل عبارتند از تغییراتی در اندازه دندان ها نسبت به اندازه فک ها، کراس بایت، وضعیت غیر عادی رشد تک تک دندان ها، وجود دندان های اضافی، فقدان دندان ها، فرنوم لبی، مکیدن انگشت یا شست. مداخله زود هنگام و تغییرات در این ویژگی های اتیولوژیک اساسی می تواند کمک کند از مال اکلوژن ها اجتناب نمود یا در برخی موارد نیاز به درمان را کاهش داد. به همین دلیل، درمان مداخله گر ارتودنسی به عنوان یکی از جنبه های مهم مراقبت های ارتودنتیک ارائه شده است.

ارتودنسی پیشگیری چیست؟

مفهوم و لزوم درمان ارتودنسی مداخله گر، که زود هنگام نیز نامیده می شود، بحث برانگیز بوده است. برخی آن را تحت عنوان مداخله ابزارهای متحرک یا ثابت در دوره های رشد دندان های شیری، اوایل دوره واسط دندانی(دوره ای که تعدادی از دندان ها شیری و تعدای دائمی هستند)  یا اواسط آن تعریف می کنند. برخی پزشکان دیگر معتقدند این درمان باید در اواخر دوره واسط دندانی انجام شود (قبل از ظاهر شدن دندان های پرمولر دوم و دندان های نیش دائمی فک بالا).

انجمن دندانپزشکان آمریکا ارتودنسی مداخله گر را تحت عنوان “مرحله ای از به کار گیری علم و هنر ارتودنسی برای تشخیص و حذف ناهنجاری های احتمالی و وضعیت بد در رشد مجموعه دنتوفاسیال” تعریف می کند. گرچه برخی متخصصان بر این عقیده اند که درمان زود هنگام همیشه مطلوب است، زیرا تحمل بافت و قدرت تطبیق آنها به بیشترین حد خود نزدیک است، سایرین این هشدار را می دهند که هیچ تضمینی وجود ندارد که نتایج درمان زود هنگام با دوام باشند، و اینکه درمان های چند مرحله ای همیشه باعث افزایش طول دوره درمان می شوند.

درمان زود هنگام نه تنها ممکن است منجر به بروز برخی آسیب ها یا طولانی شدن درمان شود، ممکن است حس همکاری و اطاعت پذیری کودک از بین برود. برخی دیگر بر این باورند درمان می تواند قبل از 13 یا 14 سالگی، یا خیلی زودتر آغاز شود؛ نزدیک آغاز تغییر در روند طبیعی رشد اجزاء دندانی. آنها معتقدند درمان فعال در دوره واسط دندانی تنها در موارد مال اکلوژن کلاس 3، کراس بایت، و مال اکلوژن های کلاس 2 مطلوب است که همراه با آنها ظاهر چهره به شدت تحت تأثیر قرار می گیرد.

ابزارهای ارتودنسی مداخله گر در طول دوره واسط دندانی

فضا نگهدار

دوره رشد دندان های شیری نقش مهمی در رشد و نمو کودک ایفا می کند، نه تنها از نظر گفتاری، جویدن، ظاهر، و پیشگیری از عادات بد، بلکه در هدایت و رشد دندان های دائمی. حل شدن ریشه دندان های شیری و بیرون آمدن دندان های دائمی یک روند فیزیولوژیکال طبیعی است. وقتی این روند طبیعی، در نتیجه عواملی مانند از دست رفتن زودتر از موعد دندان های شیری، ضایعات پوسیدگی های مجاور، و غیره، دچار اختلال می شود، می تواند منجر به جابجایی دندان ها به سمت مزیال شود و منجر به کوتاه شدن طول قوس دندانی شود که ممکن است به شکل مال اکلوژن در طول دوره رشد دندان های دائمی خود را در قالب فشردگی دندان ها، نهفتگی یک یا چند دندان دائمی، بیرون آمدن بیش از حد دندان های روبرو نشان دهد.

بهترین راه برای اجتناب از بروز این مشکلات حفظ دندان های شیری داخل قوس دندانی است تا زمانی که زمان طبیعی حل شدن ریشه آنها فرا برسد بنابراین، گفته شده است که دندان های شیری به عنوان بهترین فضا نگهدارها برای رشد دندان های دائمی عمل می کنند. با این حال، اگر کشیدن یا از دست رفتن زودتر از موعد دندان ها در نتیجه پوسیدگی بیش از حد یا به دلایل دیگر اجتناب ناچذیر باشد، بی خطرترین گزینه برای حفظ فضا در قوس دندانی قراردهی فضا نگهدار است. فضا نگهدارهای ثابت معمولاً برای حفظ فضای ایجاد شده یک طرفه یا دو طرفه با از دست رفتن زود هنگام دندان های شیری در هر یک از قوس های دندانی استفاده می شوند.

از بین فضا نگهدارهای ثابت متعدد، فضا نگهدارهای بند و حلقه پر استفاده ترین ابزار هستند و نرخ موفقیت آنها بالا است. میله های لینگوال (پشت دندانی) فک پایین که چسبانده می شوند، سیم های کمانی ترنس پالاتال، روکش های دارای یک بخش دیستال دیگر فضا نگهدارها هستند که در آنها از مکانیزم مشابهی استفاده می شود. با این حال، خرد شدن چسب، شکست جوش ها، تشکیل پوسیدگی کنار حاشیه بندها و زمان طولانی مدت ساخت ابزارها برخی از معایب همراه با این نوع فضا نگهدارها هستند.

ارتودنسی مداخله گر

برای پرداختن به این مشکل نیز مطالعات متعددی انجام شده اند که نشان می دهند استفاده از چسب های جدید که مستقیماً روی اسپلینت قرار می گیرند می تواند کمک کننده باشد. آنها رزین کامپوزیت هایی هستند که با فیبرهای شیشه ای تقویت شده اند و فضا نگهدارها را ثابت می کنند. Ribbond نوعی مواد سازگار با بدن انسان است که از فیبرهای پلی اتیلن با استحکام بالا ساخته شده اند. مزایای مختلف این نوع مواد عبارتند از سهولت چسبندگی آنها به سطح دندان ها، تکنیک اعمال سریع و استحکام بالا، و تحمل بالای آنها توسط بیمار. با این حال، هنوز تحقیقات زیادی در مورد تأثیر و دوام آنها صورت نگرفته است.

حذف عادات دهانی

عادات دهانی الگوهای انقباض ماهیچه ای هستند که یاد گرفته می شوند و ماهیت بسیار پیچیده ای دارند. آنها معمولاً با خشم، گرسنگی، خواب، بیرون آمدن دندان ها و ترس همراه هستند. برخی کودکان هم عادات دهانی را برای رهایی فشارهای روحی و روانی از خود نشان می دهند. این عادات شامل مکیدن غیر تغذیه ای (مکیدن انگشت، شست، پستانک، یا حتی زبان)، جویدن لب، براکسیسم ( دندان قروچه) می شوند.

این عادات می توانند منجر به آسیب به ساختار دنتو آلوئولار شوند؛ بنابراین، دندانپزشک ها نقش حیاتی در دادن اطلاعات ضروری به والدین ایفا می کنند. این اطلاعات عبارتند از تغییرات مربوطه در ساختار دنتو آلوئولار و روش های ترک و توقف عادات دهانی. بعلاوه، دندانپزشک ملزم است مال اکلوژن های بوجود آمده را درمان نماید. شیوع عادات دهانی در دختران دبیرستانی و دانش آموزان مقطع ابتدایی به ترتیب 9/87% و 30% گزارش شده است. عادات بد دهانی می توانند به دو دسته اصلی تقسیم شوند:

عادات دهانی اکتسابی: که عبارتند از رفتارهایی که فرا گرفته می شوند و به راحتی می توانند متوقف شوند و زمانی که کودک بزرگ می شود، می تواند آن را رفتار را ترک کند و رفتار دیگری را در پیش بگیرد.

عادات دهانی اجباری: که عبارتند از رفتارهایی که در کودک تثبیت شده اند و وقتی فشارهای روانی برای کودک غیر قابل تحمل هستند، با این عادت خود می تواند احساس امنیت کند، و بازداشتن کودک از انجام این عادت می تواند باعث اضطراب و نگرانی او شود.

ارتودنسی مداخله گر

مکیدن انگشت

مکیدن انگشت شایع ترین عادت دهانی است و گزارش شده است که شیوع آن در برخی جوامع 13 تا 60% است. اساساً، مکیدن انگشت یکی از رفتارهای آرام کننده طبیعی نوزاد است. آنها مکیدن انگشت شست یا انگشت های دیگر خود را از زمانی که داخل رحم مادر هستند شروع می کنند. نوزادان یا کودکان کن سن ممکن است انگشت، پستانک، یا اشیاء دیگر را بمکند. این باعث می شود آنها احساس امنیت و شادی کنند، و به آنها کمک می کند در مورد دنیای خود بیشتر یاد بگیرند.

با افزایش سن از مقدار انجام این عادت کاسته می شود، و بیشتر، در سنین 4 سالگی متوقف می شود. بین میزان تحصیل والدین، تغذیه کودک، و عادت مکیدن انگشت ارتباط وجود دارد. اگر کودک این عادات را در سال اول زندگی خود آغاز کند، والدین باید به نرمی انگشت او را از دهانش دور کنند و توجه کودک را به چیز دیگری مانند اسباب بازی جلب کنند. پس از سال دوم، مکیدن انگشت کاهش پیدا خواهد کرد و تنها هنگام به رختخواب رفتن کودک یا زمانی ظاهر خواهد شد که خسته است.

برخی از کودکانی که این عادت را متوقف نمی کنند، آن را زمانی ترک خواهند کرد که دندان های دائمی آنها شروع به بیرون آمدن می کنند، اما احتمال ادامه دادن عادت مکیدن انگشت حتی در بزرگسالی هم وجود دارد. بر اساس مطالعه ای که در سال 1973 انجام شد، میلیون ها کودک این عادت را تا قبل از بیرون آمدن دندان های دائمی خود ترک نمی کنند. اکنون، سطح استرس بالاتر از زمانی است که این تحقیق انجام شده است، و از آنجا که استرس یکی از قدرتمندترین محرک های عادت مکیدن است، و اگر تحقیق دیگری انجام شود این احتمال وجود دارد که تعداد کودکانی که مدت طولانی عادت مکیدن را دارند بسیار بیشتر باشد.

مکیدن انگشت دو نوع است:

فعال: در این نوع، فشار زیادی وجود دارد که در طول مکیدن توسط ماهیچه ها بوجود می آید و اگر این عادت برای مدت زمانی طولانی تداوم پیدا کند، وضعیت دندان های دائمی تغییر می کند و شکل مندیبل تحت تأثیر قرار می گیرد.

غیر فعال: در این نوع، کودک انگشت را داخل دهان قرار می دهد، اما از آنجا که هیچ فشاری روی دندان ها و مندیبل وجود ندارد، این عادت با تغییرات اسکلتی همراه نیست.

در مورد عادت مکیدن انگشت فعال، بهتر است کودک سرزنش، تنبیه، مصخره، یا تحقیر نشود، زیرا این روش ها موجب می شوند اضطراب ائ افزایش پیدا کند و متعاقباً بروز عادت افزایش پیدا کند. مکیدن انگشت طولانی مدت تأثیرات مضری روی وضعیت دندان ها و گفتار دارد.

عوارض جانبی مکیدن انگشت عبارتند از: اپن بایت قدامی، افزایش اورجت، انحراف لینگوال (رو به زبان) دندان های جلوی فک پایین و انحراف لبی (رو به لب) دندان های جلوی فک بالا، کراس بایت خلفی، تانگ تراست جبرانی، افزایش ارتفاع کام (سقف دهان)، نقائص گفتاری، نقائص انگشت (اگزمای انگشت در نتیجه خشکی شدید و رطوبتی که بروز می یابد، و حتی زاویه دار شدن انگشت). شدت تغییرات در روند بیرون آمدن دندان ها در نتیجه مکیدن انگشت با بازه زمانی و طول مدت زمان انجام آن مرتبط است. بعلاوه،چگونگی قرار گیری انگشت داخل دهان، ارتباط قوس های دندانی با یکدیگر، و سلامت کودک روی وخامت تغییرات تأثیر می گذارند.

ارتودنسی مداخله گر

تغییرات دندانی در نتیجه مکیدن انگشت، اگر عادت قبل از 5 سالگی ترک شود، نیاز به درمان ندارند، و به محض ترک عادت، تغییرات دندانی به صورت خود به خود اصلاح خواهند شد. در زمان بیرون آمدن دندان های دائمی جلوی دهان، اگر کودک تصمیم به توقف عادت مکیدن خود بگیرد، زمان آغاز درمان ارتودنسی به قرار زیر است:

• گفتگوی مستقیم با کودک، اگر به اندازه کافی بالغ شده است که درک کند.
• تشویق کودک: این می تواند به کودک حس افتخار و اعتماد به نفس بدهد.
• سیستم پاداش دهی.
• یادآوری درمانی.
• ابزارهای ارتودنسی: مرحله نهایی درمان استفاده از ابزارهای ارتودنسی ثابت یا متحرک است، که می تواند نقش یادآوری کننده را ایفا کند و تمایل کودک به مکیدن انگشت را کاهش دهد. برای عادات طولانی مدت یا بیمارانی که برای توقف عادت خود همکاری نمی کنند، ابزارهای ثابت داخل دهانی مؤثرترین عوامل بازدارنده هستند. در صورت استفاده از ابزارهای ثابت یا متحرک، مشکلات احتمالی وجود دارند که ممکن است در طول 24 یا 48 ساعت نخست برای حرف زدن یا غذا خوردن بوجود آیند، و عادی هستند و به طور خود به خود برطرف می شوند، باید در مورد آنها به والدین هشدارهای لازم داده شود. پس از مرحله فعال درمان، ابزار باید به مدت 3 تا 6 ماه در جای خود باقی بماند تا احتمال بازگشت به حالت قبل از درمان به حداقل برسد.

ارتودنسی مداخله گر

استفاده از پستانک

استفاده از پستانک در اکثر کشورها شایع است و اگر در سنین 2 تا 3 سال متوقف شود، منجر به بروز تغییرات دائمی در دندان ها نخواهد شد. پس از آن، استفاده از پستانک تأثیرات مضری روی رشد دندان ها خواهد داشت و اگر بیشتر از 5 سالگی استفاده شود، ین تأثیرات شدیدتر نیز خواهند بود. کودکانی که پستانک استفاده می کنند تمایلی به مکیدن انگشت ندارند. پستانک با عوارض جانبی زیر همراه است:

ارتودنسی مداخله گر

• اپن بایت قدامی
• باریک شدن کام (سقف دهان)
• افزایش عرض قوس دندانی پایین
• کراس بایت خلفی
• التهاب گوش میانی

توصیه می شود در کودکانی که عادت مکیدن انگشت دارند، پستانک جایگزین این عادت آنها شود، زیرا تأثیرات مضر مکیدن پستانک کمتر از مکیدن انگشت هستند. در مقایسه بین پستانک های مختلف، علیرغم ادعاهای صورت گرفته، نشان داده شده است که پستانک های فیزیولوژیک نسبت به پستانک های معمولی هیچ مزیت قابل توجهی ندارند.

جویدن ناخن یا اونیکوفاژیا

جویدن ناخن یکی از مشکلات پزشکی شایع و درمان نشده بین کودکان است. این عادت پس از 3 تا 4 سالگی آغاز می شود و در 10 سالگی به اوج خود می رسد. میزان بروز آن در نوجوانی افزایش می یابد، در حالی که پس از آن رو به کاهش می رود. این مشکل در کودکان کمتر از 10 سال ارتباطی با جنسیت ندارد، اما بروز آن بین پسران نوجوان بیشتر از دختران نوجوان است. این مشکل واکنشی در برابر اختلالات فیزیولوژیکال است و برخی کودکان عادت خود را از مکیدن انگشت به جویدن ناخن تغییر می دهند.

مشکلاتی که در نتیجه جویدن ناخن بروز می یابند عبارتند از مال اکلوژن دندان های قدامی، تحلیل ریشه دندان، عفونت های باکتریایی، و تخریب آلوئولار. علاوه بر این، حدود یک چهارم بیمارانی که درد و اختلال عملکرد مفصل فکی گیجگاهی دارند، نشان داده اند از عادت جویدن ناخن رنج می برند. در کلینیک ها مشاهده شده است که پسرانی که عادت جویدن ناخن دارند، بیشتر از دختران، از نوعی اختلال روانشناختی مخصوصاً اختلال بیش فعالی- نقص توجه attention deficient hyperactivity disorder (ADHD)، رنج می برند. این عادت در سنین بالاتر با عادات دیگری مانند جویدن پوست لب، جویدن لثه، یا کشیدن سیگار جایگزین می شود.

کودکانی که عادت جویدن ناخن دارند، باید برای مشکلات روحی و روانی مورد ارزیابی قرار بگیرند. بعلاوه، پولیش ناخن ها یا زدن لاک بد مزه می توانند جزء گزینه های درمانی این مشکل باشند.

ارتودنسی مداخله گر

تانگ تراست یا فشردن زبان بین دندان های جلو

تانگ تراست به الگوی بلع اشاره دارد که در آن برای آغاز عمل بلع، زبان جلوی دهان قرار می گیرد. وضعیت رو به جلوی زبان می تواند در حالت استراحت نیز مشاهده شود (تنفس دهانی). الگوی بلع طبیعی پس از نوزادی عبارت است از حرکات هماهنگ و روان زبان به سمت عقب دهان. این حرکات مداوم رو به جلوی زبان ممکن است منجر به بروز خطاهای گفتاری و کج شدن دندان ها شود. قرار گرفتن رو به جلوی زبان در طول استراحت، به خاطر طول مدتی که فشار وارد می شود، بیشترین تأثیر را روی کج شدن دندان ها دارد. اختلالات گفتاری که بیشتر با تانگ تراست همراه هستند عبارتند از نوک زبانی حرف زدن، که در آن زبان برای ادای حروف “س” و “ز” و گاهی اوقات برای “ش”، “چ”، “ج”، و “ژ” بین دندان های جلوی دهان قرار می گیرد.

درمان این عادات عبارتند از، از بین بردن علت، تمرینات بازآموزی، و استفاده از ابزارهای مکانیکی کنترل کننده. ابزارهای مهارکننده زبان عموماً به عنوان ابزارهای تمرینات بازآموزی مورد استفاده قرار می گیرند. در موارد وخیم تانگ ترست و در مواردی که اپن بایت قدامی وجود دارد، یک ابزار بازدارنده ممکن است در کنترل عادت مؤثر نباشد. ابزار قفس زبان در ترک عادت تانگ تراست فوق العاده مؤثر است.

ارتودنسی مداخله گر

آنها یک مانع مکانیکی بوجود می آورند و مانع فشار زبان بین دندان های جلوی دهان می شوند. در اکثر مواردی که عادت مکیدن انگشت شدید وجود دارد، اپن بایت قدامی بوجود می آید. این منجر به گسترش عادت تانگ تراست ثانویه خواهد شد. بنابراین، در مواردی که مکیدن شدید انگشت طولانی شود، یک ابزار می تواند هر دوی این عادات را متوقف کند. ابزار اصلاح عادت هیبرید Hybrid Habit Correcting Appliance (HHCA) می تواند به شکلی مؤثر مورد استفاده قرار گیرد، تانگ تراست و نیز عادت مکیدن انگشت را محدود و اصلاح کند.

ارتودنسی مداخله گر

در ابزار اصلاح عادت هیبرید (HHCA) از یک مهره زبانی استفاده می شود، یک قفس پالاتال و یک حلقه U که از هر دو طرف به بندهای مولر متصل است. مهره زبانی شامل یک مهره آکریلیک قابل چرخش با قطر 3 میلی متر است. ابزار به شکلی طراحی شده است که مهره آکریلیک روی یک سوم خلفی پاپیلای دندان های پیشین قرار می گیرد. مهره مانند ریتینر (نگهدارنده) زبان عمل می کند. از بیمار خواسته می شود دائماً مهره را به سمت بخش عقب دهان بکشد. قفس پالاتال و حلقه U از سیمی با جنس فلز ضد زنگ 9/0 میلی متر ساخته شده است. سه تا چهار سیم در هر یک از طرفین مهره خم شده اند، که از منطقه دندان نیش از یک سمت شروع می شوند، و با یک انحنای نرم رو به عقب امتداد پیدا می کند (در ابزارهای قفس معمولی، میله ها به شکل اریب از یک دندان نیش تا دندان نیش سمت دیگر ادامه دارند) و نسبت به حاشیه گردنی دندان های قدامی فک بالا یک میلی متر لینگوال (به زبان نزدیک تر) قرار می گیرند.

در منطقه پاپیلای دندان های پیشین، مهره آکریلیک به گونه ای تعبیه شده است که روی یک سوم خلفی پاپیلای دندان های پیشین قرار می گیرد. نوک میله ها باید تقریباً همراستا با نوک دندان های جلوی مرکزی فک بالا یا 2 میلی متر بلندتر از آنها باشد، بدون آنکه هنگام بسته شدن دهان در عملکرد دندان های جلوی فک پایین اختلال ایجاد کند. در مواردی که اپن بایت قدامی وجود دارد، میله ها باید بلندتر باشند و می توانند تا ¾ فاصله بین دندان های جلوی دو فک بالا و هنگام بستن دهان باشند. هدف استفاده از این ابزار پرهیز از فشردن زبان روی نوک میله ها است. قفس های پالاتال مانند مانعی در برابر فشردن زبان عمل می کند و یک ریتینر مکانیکی عمل می کند. حلقه U در منطقه دندان های پرمولر دوم تعبیه می شود و وقتی همراه با ابزارهای ثابت ارتودنسی استفاده می شود، کمک می کند در طول مرحله انقباض، وضعیت ابزار رو به عقب تغییر کند.

ارتودنسی مداخله گر

براکسیسم

اعمال سیستم جویدن به دو گروه تقسیم می شوند: اعمال فانکشنال مانند جویدن معمولی، حرف زدن و بلع، و اعمال پارافانکشنال مانند فشردن دندان ها و براکسیسم (دندان قروچه).

فعالیت های فانکشنال قابل کنترل هستند و در طول روز اتفاق می افتند. فعالیت های پارافانکشنال ممکن است آگاهانه یا نا آگاهانه اتفاق بیفتند و معمولاً بدون صدا هستند. با این حال، براکسیسم شبانه نا آگاهانه است و بیشتر با تولید صدا همراه است. براکسیسم در طول خواب در مراحل حرکت سریع چشم (REM) و حرکت غیر سریع چشم (nREM) اتفاق می افتد. این افراد هیچ شکایتی از براکسیسم خود ندارند، و این عادت روی کیفیت خواب آنها هیچ تأثیری ندارد. اما در افراد مسن، و افرادی که آپنه خواب دارند، براکسیسم می تواند از کیفیت خواب بکاهد.

براکسیسم شبانه دو نوع است: اولیه یا بدون علت، ثانویه یا دارای علت. نوع اول بدون هیچ علت پزشکی اتفاق می افتد اما نوع دوم با یا بدون استفاده از داروهای خاص اتفاق می افتد. ریسک فاکتورها عبارتند از: عوامل ژنتیکی: 20 تا 50% بیمارانی که براکسیسم شبانه دارند سابقه خانوادگی مثبت دارند؛ سن: شیوع این عادت با افزایش سن کم می شود؛ کشیدن سیگار: شیوع براکسیسم شبانه در افراد سیگاری 9/1 مرتبه بیشتر از افراد غیر سیگاری است؛ مصرف الکل و کافئین؛ تنش و استرس. یافته های بالینی براکسیسم شبانه عبارتند از: گزارش فشردن و ساییدن دندان ها روی یکدیگر یا به گوش رسیدن صدای دندان ها؛ ساییدگی دندان ها از سطح اکلوزال آنها و شکستن ترمیم های دندانی؛ بزرگ شدن بیش از حد ماهیچه هایی که برای جویدن کاربرد دارند؛ حساسیت بیش از حد دندان ها به هوای سرد؛ و صدای مفاصل. برای درمان این مشکل هیچ رژیم خاصی توصیه نمی شود، اما توصیه می شود سطح آگاهی بیمار افزایش پیدا کند. ابزارهای داخل دهانی، رفتار درمانی، و داروهایی مانند دیازپام و کلونازپام مؤثر گزارش شده اند.

ارتودنسی مداخله گر

اصلاح کراس بایت قدامی

کراس بایت قدامی نوعی مال اکلوژن است که در آن به جای آنکه دندان های جلوی فک بالا بیرون دندان های جلوی فک پایین قرار بگیرند از یک سمت، دندان های فک بالا داخل آنها قرار می گیرند. در این حالت ممکن است یک یا چند دندان درگیر باشند یا می تواند همه چهار دندان جلوی فک بالا را درگیر کند. احتمال بروز کراس بایت قدامی 4-5 درصد گزارش شده است . معمولاً در اوایل مرحله واسط دندانی (مرحله ای که تعدادی از دندان ها شیری و تعدادی دیگر دائمی هستند) مشهود می شود. اصلاح کراس بایت قدامی در اوایل دوره واسط دندانی به شدت توصیه می شود زیرا این نوع مال اکلوژن به مرور زمان و با افزایش سن از بین نمی رود. کراس بایتی که اصلاح نشده باشد، ممکن است منجر به ساییدگی غیر عادی دندان های جلوی فک پایین شود، و جبران دندانی دندان های جلوی فک پایین می توانند منجر به نازک شدن پلیت آلوئولار از قسمت لبی و/ یا تحلیل لثه شود. با این حال، درمان زود هنگام همیشه موجب حذف نیاز به درمان ارتودنسی در اکلوژن دائم نمی شود. هدف درمان زود هنگام این نوع مال اکلوژن ها اصلاح کراس بایت است، زیرا در غیر اینصورت، می تواند منجر به مال اکلوژن خیلی جدی کلاس 3 شود که احتمالاً تنها با ترکیب درمان ارتودنسی و جراحی ارتوگناتیک قابل حل خواهد بود.

عوامل متعددی گزارش شده اند که می توانند منجر به بروز کراس بایت شوند، از جمله رشد دندان های جلوی فک بالا در مسیر پالاتال؛ آسیب به دندان های شیری جلوی دهان که موجب جابجا شدن جوانه دندان های دائمی به سمت لینگوال می شود؛ وجود دندان های اضافی در جلوی دهان؛ به جا ماندن یک دندان شیری یا ریشه دندان از دست رفته یا بدون پالپ؛ ادونتوما (توموری که ناشی از بافت هایی است که در تشکیل دندان دخالت دارند)؛ فشردگی و نامرتبی بیش از حد دندان ها در قسمت جلوی دهان؛ طول ناکافی قوس دندانی؛ و عادت جویدن لب بالا. برای اصلاح کراس بایت قدامی روش های متعددی ارائه شده است، از جمله تانگ بلید، روکش های فلزی ضد زنگ برعکسپلین های آکریلیک ثابت، ابزارهای شیب دار ثابت از جنس رزین کامپوزیت، و ابزارهای متحرک آکریلیکی.

برخی محققان معتقدند ابزارهای متحرک برای اصلاح کراس بایت قدامی چندان مناسب نیستند زیرا آنها پس از فعال سازی جابجا می شوند. بعلاوه، بیمارانی که برای استفاده از ابزارهای متحرک کمتر همکاری می کنند می توانند موجب بازگشت دندان ها به وضعیت قبل خود شوند و نرخ موفقیت درمان را پایین می آورند. بنابراین، ابزارهای ثابتی برای این کار ابداع شد.

ارتودنسی مداخله گر

نتیجه گیری

ارتودنسی مداخله گر به منظور شناسایی و حذف مشکلات غیر عادی و قرار گیری های غیر عادی در مرحله رشد دندان ها به کار گرفته می شود. این فرایندها انجام می شوند تا از شدت ماتل اکلوژن های در حال گسترش کاسته شود یا حذف شوند. بررسی و ارزیابی زود هنگام کودک، و به دنبال آن چاپ های دوره ای، و در صورت لزوم درمان در زمان مناسب، کمک زیادی به کاهش مال اکلوژن تا سطح غیر قابل پیشگیری بنیادی خواهد کرد. کلید اصلی برای پیشگیری های از این نوع، آگاهی است.