هدگیر ارتودنسی

هدگیر ارتودنسی ابزاری تخصصی است که برای اصلاح مشکلات اسکلتی مورد استفاده قرار می گیرد. بریس ها (مجموعه براکت ها و سیم های ارتودنسی روی آنها) می توانند موقعیت دندان ها را اصلاح کنند، اما هدگیر ارتودنسی با وارد آوردن فشار به براکت ها از طریق قلاب ها، فنرها، بندهای الاستیک، و دیگر ابزارهای متصل شونده می تواند به تغییر وضعیت فک ها کمک کند.البته عمده ترین علت کاربرد این وسیله،تصحیح ناهنجاری های اسکلتال می باشد اما به این معنا نیست که حرکت دندانی را نمی توان با آن ایجاد کرد. از هدگیر ارتودنسی می توان برای افزایش فضای موجود استفاده کرد تا از این طریق راحت تر دندانها را مرتب کرد.

هدگیرهای مختلفی در دندانپزشکی استفاده می شوند، که هر یک از آنها با هدف درمان اختلال خاصی طراحی شده است. این ابزار زمانی مؤثرتر عمل می کند که در اوایل نوجوانی و سال های بعد از نوجوانی استفاده شود.

هدگیر ارتودنسی

هدف استفاده از هدگیر ارتودنسی

هدگیر ارتودنسی اساساً برای اصلاح مشکلات فکی استفاده می شود، که تحت عنوان نا هماهنگی های عقب و جلوی دهان anteroposterior discrepancies به آنها اشاره می شود. این مشکل می تواند ماگزیلا (فک بالا) و/ یا مندیبل (فک پایین) را درگیر سازد. این مشکلات عبارتند از:

• اورجت، که عموماً تحت عنوان “دندان خرگوشی” شناخته می شود، که در آن دندان های جلوی فک بالا با زاویه ای رو به جلو به سمت لب ها، برجسته هستند.
• اور بایت که در آن دندان های جلوی فک بالا به میزان زیادی روی دندان های جلوی فک پایین همپوشانی دارند.
• آندربایت (پروگناتیسم)، که در آن دندان های جلوی فک پایین و خود فک پایین در جلوی دندان های فک بالا قرار می گیرند.
• کراس بایت، که در آن با بستن دهان، دندان های فک های بالا و پایین در یک راستا قرار نمی گیرند.

ناهماهنگی و غیر همراستا بودن فک ها و دندان ها تحت عنوان مال اکلوژن شناخته می شود. برخی از این شرایط می توانند به طور همزمان وجود داشته باشند- مانند اور بایت و کراس بایت– و اصلاح همزمان آنها نیاز به یک رویکرد مشخص و مجزا دارد.

نکات مربوط به درمان با هدگیر ارتودنسی

هدگیر ارتودنسی اساساً برای کودکان 9 ساله به بالا که با مشکلات ناهماهنگی رشد فک مواجه هستند استفاده می شود. در مرحله رشد کودکان، استخوان های فک آنها هنوز به صورت فعال در حال رشد است. با وارد آوردن فشار مدوام می توان رشد فک را عقب نگه داشت و مال اکلوژن را به صورت غیر تهاجمی بر طرف کرد. این راهکار خیلی بهتر از جراحی است زیرا این گونه مشکلات در بزرگسالی تنها با جراحی اصلاح می شوند.

ممکن است از سن 13 تا 18 سالگی معاینات دندانپزشکی نیاز باشند تا مشخص شود کودک هنوز در حال رشد است یا روند رشد متوقف شده است. این کار را می توان با تصویر رادیوگرافی سفالومتریک با اشعه ایکس انجام داد تا از طریق آن استخوان ستون فقرات (بهترین نشان رشد بالقوه استخوان ها) مورد بررسی قرار گیرد. اگر احتمال هیچ رشدی وجود نداشته باشد، هدگیر ارتودنسی کمک چندانی نمی تواند بکند.

در کودکانی که مرحله رشد آنها به پایان رسیده است، و نیز در افراد بزرگسال، گاهی اوقات هدگیر ارتودنسی برای ایجاد فاصله زیاد بین دندان ها استفاده می شود، زمانی که براکت ها به تنهایی برای این کار کافی نیستند.

هدگیر ارتودنسی

هدگیر ارتودنسی چگونه عمل می کند؟

همانطور که از نام آن بر می آید، هدگیر ارتودنسی روی سر قرار می گیرد. هدگیرها انواع مختلفی دارند. برخی از آنها با یک نوار به پشت سر یا گردن متصل می شوند برخی دیگر نیز مانند یک کلاه کامل پوشیده می شوند.

ابزارهای مختلفی را می توان به هدگیر تکیه داد، از جمله بندهای الاستیک، قلاب های j، کویل اسپرینگ ها (فنرهای ارتودنسی)، ریتینرها (برای نگه داشتن دندان ها در جای خود)، پاور چین ها (برای اصلاح وضعیت دندان ها)، ضربه گیرهای لب (لیپ بامپر)، و فیس بو ها (وسیله سیمی خارج دهانی که از روی صورت عبور می کند و داخل دهان قرار می گیرد).

این ابزارها با استفاده از قلاب به براکت ها متصل می شوند. ارتودنتیست فشار را بین هدگیر و براکت ها تنظیم می کند تا رشد فک ها را متوقف کند، تغییر دهد، یا سرعت آن را کاهش دهد. مقدار فشار وارده به هر طرف بین 350 تا 450 گرم خواهد بود (کمتر یا بیشتر از فشاری که به براکت ها وارد می شود).

انواع هدگیر ارتودنسی

به طور کلی، دو نوع هدگیر در درمان ارتودنسی مورد استفاده قرار می گیرند: هدگیرهای سرویکال cervical  (پس سری) و های پول high- pull و فیس ماسک ریورس پول  reverse-pull.

هدگیرهای سرویکال و های- پول

هدگیرهای سرویکال و های پول دو نوع هدگیر هستند که اغلب به صورت پشت سر هم برای درمان مال اکلوژن های کلاس 2 استفاده می شوند. این نوع هدگیرها با نگه داشتن ماگزیلا در جای خود، اجازه می دهند مندیبل به رشد خود ادامه دهد، در نتیجه می توانند به درمان اورجت و اوربایت کمک کنند.

هدگیرهای سرویکال و های- پول از سه جزء اصلی تشکیل شده اند:

• کلاه روی سر: کلاه روی سر با استفاده از یک نوار که پشت گردن قرار می گیرد (نوار سرویکال) و دو نوار اضافی که روی پشت سر قرار می گیرند (نوارهای های- پول)، در جای خود نگه داشته می شود.
  

  هدگیر ارتودنسی

• فیس بو یا قلاب های J: فیس بو از یک کمان خارجی، که به هدگیر متصل می شود، و یک کمان داخلی، که به دندان های عقب (مولر) متصل می شوند، تشکیل شده است. قلاب های J نیز دو ابزار سیمی مجزا هستند که یکی از آنها به هدگیر متصل می شود و دیگری به براکت ها قلاب می شود.
• ابزارهای متصل شونده: انواع مختلفی از ابزارهای ارتودنسی مانند بندها، فنرها، و کویل ها فشار مورد نیاز برای جابجایی دندان ها و فک بالا رو به عقب را فراهم می آورند.

بسته به اهداف درمان، فیس بو را می توان به هدگیر سرویکال متصل کرد تا به صورت یک طرفه ماگزیلا را با فشار به سمت عقب بکشد.

هدگیر ارتودنسی

فیس ماسک ریورس پول

فیس ماسک ریورس پول یکی از ابزارهای ارتودنسی است که برای درمان مال اکلوژن های کلاس 3 استفاده می شود. آنها با کشیدن ماگزیلا رو به جلو عمل می کنند. به گونه ای که می تواند رشد فک بالا را به سمت جلو هدایت کند.

فیس ماسک ریورس پول از سه جزء تشکیل شده است:

• فیس ماسک: فیس ماسک از یک پد تشکیل شده است که روی پیشانی قرار می گیرد و یک چانه بند که هر دو به یک چارچوب فلزی متصل هستند. این ماسک با استفاده از یک نوار که دور پیشانی قرار می گیرد، یا با یک کلاه ثابت کننده در جای خود قرار می گیرد.
• چارچوب افقی: چارچوب فیس ماسک یک چارچوب افقی دارد که می توان ابزارهای متصل شونده را به آن قلاب کرد.
• ابزارهای متصل شونده: عموماً الاستیک ها برای اتصال چارچوب افقی به براکت ها استفاده می شوند. با این کار، ماگزیلا رو به جلو کشیده می شود بدون اینکه در زاویه دندان ها تغییری ایجاد شود.

ابزارهای جدیدتر شامل اکسپندر (وسیع کننده کام) هستند که مانند ریتینر روی سقف دهان قرار می گیرد. سپس بندهای لاستیکی به نقطه اتصال اکسپندر و چارچوب افقی وصل می شوند. فشار بین این دو آنقدر زیاد است که می تواند فیس ماسک را بدون نوار در جای خود نگه دارد.

نکاتی برای استفاده از هدگیر ارتودنسی

اگر از هدگیر ارتودنسی برای درمان اوربایت یا آندربایت استفاده می کنید، نیاز است آن را 12 تا 14 ساعت در روز استفاده کنید. بسیاری از ارتودنتیست ها توصیه می کنند بیمار ابزار را در طول شب استفاده کند. بعد از شام آن را بپوشد و صبح آن را خارج کند. برخی مال اکلوژن ها نیاز به 22 ساعت استفاده از هدگیر در طول روز دارند.

وقتی درمان آغاز می شود، معمولاً یک دوره تنظیم نیاز خواهد بود، مخصوصاً در کودکان کم سن. گاهی اوقات ارتودنتیست توصیه می کند برای آنکه بیمار به ابزار عادت کند تعداد ساعات استفاده از آن در طول روز به تدریج افزایش یابد تا به ساعت مورد نظر برسد.

هر چند حین خوردن غذا، باید هدگیر خارج شود، اما برای نوشیدنی ها می توان از نی استفاده کرد، بدون اینکه ابزار از روی سر جدا شود. ارتودنتیست دستورات لازم برای استفاده از این ابزار را به شما خواهد داد.