مینی اسکرو در ارتودنسی  – بخش اول

از زمان ابداع درمان ارتودنسی تاکنون، تکیه گاه یا انکوریج ارتودنسی یکی از عوامل نگران کننده بوده است. در متون علمی،  ابزارها و راهکارهای مختلفی از جمله استفاده از تکیه گاه های خارجی مانند هدگیر، و ابزارهای داخل دهانی مانند ابزار نانس، و تقویت تکیه گاه ها با افزودن دندان های مولر دوم، و غیره، پیشنهاد می شده اند. با این حال، تخصص ارتودنسی موفق نشد راهکاری برای این مشکل بیابد تا زمانی که مینی ایمپلنت ها و مینی اسکروها معرفی شدند..مینی اسکروهای ارتودنتیک از ایمپلنت هایی که برای جایگزینی دندان های از دست رفته و با اهداف زیبایی استفاده می شوند متفاوت هستند. مینی اسکروها ها تکیه گاه هایی را فراهم می آورند و شاخه ارتودنسی را متحول کرده اند.

کاربرد  مینی اسکرو ها در ارتودنسی

ایمپلنت های دندانی، که در دندانپزشکی زیبایی به خوبی تعریف شده اند، در درمان های ارتودنسی نیز به نوعی دیگر مورد استفاده قرار گرفته اند. اخیراً ایمپلنت های کوچکتر، به عنوان ابزارهایی وارد صنعت دندانپزشکی شده اند که به عنوان تکیه گاه های اسکلتی موقت عمل می کنند (Temporary Skeletal Anchorage Devices- TSADها). در این مقاله قصد داریم به مرور استفاده از مینی اسکروها در ارتودنسی بپردازیم.

تفاوت بین ایمپلنت و مینی اسکرو

• به طور کلی، ایمپلنت های معمول زیبایی پس از فرایند اسئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت و استخوان فک) بارگذاری می شوند، و قرار است دائمی باشند، در حالی که مینی اسکرو هایی که برای تکیه گاه ارتودنسی استفاده می شوند، معمولاً قبل از اسئواینتگریشن بارگذاری می شوند و قرار است خیلی زود خارج شوند.
• ایمپلنت های معمول در معرض فشارهای شدید ناشی از جویدن هستند، اما فشارهایی که به مینی اسکروهای ارتودنسی وارد می شوند اندک و مستمر هستند.
• مسیر بارگذاری و اندازه ایمپلنت ها نیز بین دو سیستم متفاوت است.

مینی اسکرو در ارتودنسی

فرایندهای کاشت مینی اسکرو ها

روش فرو کردن مینی اسکرو در استخوان

با ایجاد سوراخ در استخوان self-tapping: در این روش ابتدا با استفاده از یک دریل پیلوت، حفره ای داخل استخوان ایجاد می شود، سپس مینی اسکرو داخل حفره قرار داده می شود. این روش برای کاشت مینی اسکرو هایی استفاده می شود که قطر آنها کوچک است و از تیتانیومی ساخته شده اند که کیفیت خوبی ندارد، یا زمانی که استخوان کورتیکال، مانند مندیبل، متراکم است.

بدون ایجاد سوراخ self-drilling: خود ایمپلنت حین قرار گرفتن داخل استخوان فک، مانند یک دریل عمل می کند. زمانی از این روش استفاده می شود که قطر مینی اسکرو ها بیشتر است یا مینی اسکرو هایی از جنس آلیاژهای تیتانیوم کارگذاشته می شوند.

مینی اسکرو در ارتودنسی

مراحل کارگذاری مینی اسکرو ها

بی حسی موضع برای کاشت مینی اسکرو: معمولاً بی حسی موضعی برای این فرایند کفایت می کند. بیمار تنها در صورتی درد احساس خواهد کرد که دریل به ریشه دندان ها نزدیک شود.

برش جراحی: در صورتی که بافت اطراف، نرم و قابل جابجایی باشد، یک برش 5 میلی متری در بافت ایجاد می شود تا بافت به سمت بالا برداشته شود. برای نفوذ به مخاط متصل به لثه و استخوان در بافت های محکم، می توان از دریل استفاده کرد.

آماده سازی محل جراحی: از یک دریل 5/1 میلی متری استفاده می شود. از محلول سالین (آب و نمک) به عنوان خنک کننده استفاده می شود تا از بالا رفتن درجه حرارت استخوان جلوگیری شود.

کارگذاری مینی اسکرو: از یک ابزار بلند دستی استاندارد برای فرو کردن پیچ داخل محل خود استفاده می شود.

زاویه درست مینی اسکرو برای موفقیت کاشت آن حیاتی است: مینی اسکرو هایی که داخل فک بالا قرار می گیرند نیاز دارند نسبت به محور طولی سمت باکال و پالاتال دندان ها زاویه 30 تا 40 درجه داشته باشند. این کار باعث افزایش سطح تماس بین پیچ و استخوان می شود، و نگهداری و حفظ آن را بهبود می بخشد. بعلاوه، خطر برخورد به ریشه را نیز کاهش می دهد. مینی ایمپلنت هایی که در فک پایین قرار می گیرند زاویه 10 تا 20 درجه نیاز دارند. در صورت برخورد ایمپلنت با ریشه ها، باید مینی اسکرو را خارج نموده و مجدداً فرایند را تکرار کنید.

استفاده های بالینی از مینی اسکرو ها در درمان ارتودنسی

استفاده از مینی اسکرو ها برای بستن فواصل بین دندانی

برای بستن فاصله بین دندان های عقب، لازم است مینی اسکرو بین ریشه های مولرهای اول و پرمولرهای دوم قرار بگیرد. بسته به هدف از کاشت مینی اسکرو، از نظر عمودی، مینی اسکرو باید در بالای خط لثه قرار بگیرد.

• برای فرو رفتن و حفظ فاصله- مینی اسکرو باید در بالای خط لثه قرار بگیرد.
• برای حرکت از نظر دیستال- مینی اسکرو باید در سطح خط لثه قرار بگیرد.

• هر چه پیچ در ماگزیلا بالاتر قرار بگیرد، باید عمودی تر باشد، تا از آسیب به سینوس ماگزیلا اجتناب شود.
• در صورتی که استخوان آلوئولار خیلی برجسته باشد، از یک اتصال کمکی استفاده می شود تا از ناراحتی و زخم شدن احتمالی لثه ها پرهیز شود.
• در قوس دندانی پایین باید دقت شود از نزدیک شدن به منتال فورامن پرهیز شود.
• مینی اسکرو های پالاتال نیز می توانند در کنار براکت های پشت دندانی، برای تغییر جهت دندان ها استفاده شوند.

مینی اسکرو در ارتودنسی

تکیه گاه بین دو قوس دندانی

اصلاح مال اکلوژن کلاس 2 با کمک الاستیک یا ابزارهای تغییر محل (مانند جاسپر جامپر Jasper Jumper، بایت فیکسر Bite Fixer، و غیره) صورت می گیرد که در جلوی دهان استفاده می شوند.  این نوع مکانیزم ها عوارض جانبی ناخواسته زیادی دارند، از جمله جابجایی بیش از حد دندان های پیشین فک پایین (بیرون زدگی) و اپن بایت. برای درمان این مشکلات، یک راه قرار دادن مینی ایمپلنت بین ریشه های دندان های مولر دوم فک پایین یا بین ریشه دندان های پرمولر دوم و دندان های مولر اول فک پایین است. از این طریق، بدون تحت تأثیر قرار گرفتن دندان های فک پایین، فک بالا می تواند جابجا شود. قرار دادن مینی اسکرو در سمت مزیال دندان مولر فک پایین نیز می تواند مانع جابجایی مزیال کل قوس دندانی شود، زیرا وقتی مینی اسکرو با دندان مولر فک پایین تماس پیدا می کند، ممکن است اجازه ندهد رو به جلو حرکت کند.

 در مقاله بعد به دیگر کاربردهای بالینی مینی ایمپلنت ها در درمان ارتودنسی خواهیم پرداخت…